نقد و بررسی اعترافات هولناک لاک پشت مرده مرتضی برزگر انتشارات چشمه

اعترافات هولناک لاک پشت مرده مرتضی برزگر انتشارات چشمه

قسمتی از متن کتاب اعترافات هولناک لاک پشت مرده:

نمی دانم مُرده یا نه، اما می خواهم به مردنش فکر کنم، به  این که لابد چند دقیقه ی دیگر یکی از پرستارها می آید بیرون و می گوید «متأسفم.»
باید خوب ابروهایم را جمع کنم توی هم و پلک هایم را به هم فشار بدهم بلکه اشکی پایین بریزد. باید ناخنم را توی دستم فرو کنم یا سرم را بکوبم به ستون روبه رویی. نباید خیره بمانم به زن تابلو «لطفا سکوت را رعایت فرمایید.» که در این بیمارستان، خوشگل تر از همه ی بیمارستان های دیگر است ــ مثل پرستارهایش. مثل دکتر اورژانس که چیزهایی می گفت که خوب حالی ام نمی شد، عوضش زل زده بودم به لب هایش که رنگ هندوانه بود.
کمی خم می شوم تا از درز میان پرده های جلو آی سی یو، داخل را تماشا کنم. فقط کف پای کانی پیداست و انگشت هایش. شکمش مثل همیشه است، عین لاک پشت. بالاوپایین نمی رود تا صورتش را ببینم.
مادرش می گوید «می دونم مُرده آقاضیا، می دونم.» و بدون  این که گریه کند، خودش را تکان می دهد. بعد یکهو زنجموره می کند. «بچه م مُرد، نه؟ کانی مُرد؟» دست هایش را حلقه می کند دور گلویش و می گوید «خودم دیدم از  این جا تا صورتش سیاه شد.»
یکی از پرستارها می دود سمت در، می گوید «مادرتونو ببرین اون ور. بذارید ما کارمونو بکنیم.»
لب هایش رنگ انار است، انارهای کاشان. سرخ و سیاه. بقیه ی حرف هایش را نمی شنوم. مچم را می گیرد و می کشد آن طرف، می گوید «مادرتون سابقه ی بیماری قلبی نداره؟»
«مادرم نیست. مادر کانیه.»
«ای بابا، اون طفلی زنته؟»