نقد و بررسی تاریخ فلسفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی راتلج (جلد ششم) رابرت سی سولومون کاتلین م هیگینز باترجمه حسن مرتضوی انتشارات چشمه

تاریخ فلسفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی راتلج (جلد ششم) رابرت سی سولومون کاتلین م هیگینز باترجمه حسن مرتضوی انتشارات چشمه

مقدمه کتاب:

اگر کانت نبود، فلسفه ی آلمان در فاصله ی میان مرگ لایبنیتس در ۱۷۱۶ و پایان سده ی بیستم جاذبه ی اندکی برای ما داشت، و عمدتاً ناشناخته باقی می ماند. در آلمانِ بین لایبنیتس و کانت، هیچ فیلسوفی در سطح جهانی در قدوقامت برکلی، هیوم، رید، روسو، ویکو یا کندیاک وجود نداشت. اما زندگی و فلسفه ی کانت، برخی از فیلسوفان نه چندان تراز اول را واجد اهمیت تاریخی کرد. شهرت این مردان بیشتر وابسته به شهرت کانت است. فیلسوفانی بودند که حتا این شهرت اشتقاقی را هم کسب نکردند، زیرا همه ی راه ها از لایبنیتس به کانت کشیده نمی شد. با این همه، فکر می کنم اگر در این شرح کوتاه، فلسفه ی آلمان سده ی هجدهم را تدارکی برای کانت بدانیم می توانیم جهت خود را به خوبی بیابیم.
لایبنیتس واپسین نظام ساز بزرگ فلسفی قرن هفدهم بود، و نظرورزی های جسورانه و تمامیتِ نظام مند فلسفه ی وی بیشتر خصوصیت فیلسوفان سده ی هفدهم شمرده می شد و نه فیلسوفان سده ی هجدهم. همتایان وی عبارت بودند از دکارت، مالبرانش، آرنولد، هابز، لاک و اسپینوزا، اما لایبنیتس در جامعیت و تنوع استعداد سرآمد همه ی  آن ها بود. نظام او تقریباً برای همه ی مسائلی که در برابر آن مطرح می شد پاسخی داشت؛ می گویند «او به تنهایی آکادمی علوم بود» و تنها ایراد وارد به نظام فلسفی باشکوه باروکی اش این بود که غیرقابل باور بود. پذیرش آن نیاز به ایمانی نظرورزانه و اعتمادی کورکورانه به قدرت های متافیزیکی ذهن انسان داشت که تعداد اندکی از فیلسوفان سده ی هجدهم می توانستند در خود ایجاد کنند.