نقد و بررسی آزمایشگاه لوسی2 میشل هاوتس باترجمه بهزاد باپیروند انتشارات چشمه

آزمایشگاه لوسی 2 میشل هاوتس باترجمه بهزاد باپیروند انتشارات چشمه

قسمتی از متن کتاب:

همیشه روی تابلو جلو دبستان گرانیت سیتی می نوشتند: «دانش آموزان و کارمندان، خوش آمدید!» اما امروز روی تابلو، فقط نوشته: «هار.»
از روی صندلیم در کلاس ۲ - ج، آقای فارمر را می بینم که دارد توی جعبه ای دنبال حروف دیگری می  گردد.
کلاس اول که بودم از بابا پرسیدم چرا یک کشاورز در مدرسه ی ما کار می کند؟ بابا گفت آقای فارمر سرایدار است، نه کشاورز. بعد توضیح داد که قدیم ها، قبل از این که آدم ها اسم و فامیلی داشته باشند، اگر دو نفر اسم شان جان بود، به یکی می گفتند جان بیکر و به دیگری می گفتند جان فارمر. برای همین، نام  خانوادگی خیلی از آدم ها به یک شغل اشاره می کند.
اسم یکی از هم کلاسی هایم در کلاس دوم، کالین کوک است. مطمئنم که پدر پدر پدر پدر پدربزرگش آشپز بوده! حتی شاید آشپز آدم معروفی بوده. هم کلاسی دیگرم اسمش ناتالی شومیکر است. یک بار قصه  ی مرد کفاشی را خواندم که وقتی شب ها می خوابید، آدم کوچولوها به او در کارش کمک می کردند.
آقای فارمر حرف «و» را به تابلو اضافه کرده و حالا نوشته ی روی تابلو شده هارو. حدس می زنم دارد اسم هاروی را روی تابلو می نویسد ولی نمی دانم چرا. من که کسی را به اسم هاروی نمی شناسم.
بعضی از ما بچه های کلاس ۲ - ج، توی نام خانوادگی مان اسم  شغلی نداریم؛ مثل خود من. اسم من لوسیندا ماری واتکینز است. همه مرا لوسی صدا می کنند و تا حالا یک بار هم نپرسیده ام که واتکینز دیگر چیست!
خانم فلیپو هم همین طور. نمی دانم فلیپو چیست، اما انگار یک  جور دلقک است! البته من هیچ وقت هیچ وقت به خانم فلیپو نمی گویم دلقک! او بهترین و باهوش ترین معلمی است که تا حالا داشته ام.
همین حالا خانم فلیپو دارد کلمه های این هفته را روی وایت برد می نویسد و ما هم باید آن ها را توی دفتر مان بنویسیم. شاید نگران این باشید که به درس توجه نمی کنم، اما این طوری نیست. من می توانم هم زمان گوش بدهم و فکر کنم.