نقد و بررسی بر سنگ فرش خیس شانزه‌ لیزه مولود قضات انتشارات چشمه

بر سنگ فرش خیس شانزه‌ لیزه مولود قضات انتشارات چشمه

قسمتی از متن کتاب بر سنگ فرش خیس شانزه‌ لیزه:

پنجشنبه  بود. به ته شایگان که رسید، پا کند کرد تا دفتر شعر احمد را بگذارد لای کلاسورش.
همان طور که به ساعت مچی اش نگاه می کرد، صدای موتوری را شنید. ده دقیقه به یک بود. پیچید تو پانزده متری. یک هوندای سنگین   جلو درشان   می  گازید. راننده کاپشن سیاه تنش بود، عقبی هم اورکت. روی یک لاستیک انگار سم به زمین   می  کوبید. ایستاد. موتوری   از جلو درشان جاکن شد و مثل اسب رمیده آمد طرفش. پرید روی پله ی درگاه اتوشویی و چسبید به کرکره  ی نیمه باز. کلاسورش را سپر سینه  کرد.   چشم های گرد و رگ زده ی راننده از روی صورتش عبور کرد، درست مثل شهاب سنگی، سرخ و تیز و ریز، که گوشه ی سیاه آسمان را سوراخ می کند. موتور قیقاج داد و رسید به پل. پیش از آن که   بیندازد تو خیابان، یک لحظه، تیغه ی قمه از زیر اورکت خاکی رنگ ترک  نشین بیرون آمد و برق زد. موتوری انداخت تو پانزده متری رو به بالا و نخ نگاهش را تابید و برد. دسته ی موتور از کنار شکمش رد شده بود. دست هایی پر و سنگین با انگشت هایی چسبیده
به هم، که درجا می پیچید، مثل یک صاعقه از کنارش گذشت. چند لحظه بی نفس ایستاد. بعد   پا گذاشت جای سیاهی رد چرخ ها. هوا پر بود از دود. بوی روغن سوخته و بنزین گلوش را سوزاند. زوزه ی اگزوز تو گوشش بود و   کلید توی دستش خوب نمی چرخید. تقه ی کشیده شدن زبانه را که حس کرد، با شانه در را فشار داد و خودش را پرت کرد تو دالان. مادر تو حیاط بود، پدر هم.
پدر گفت «چیزی نیست؛ شیداست.»
از موزاییک های صاف دالان و راهرو جلو انباری  گذشت. عیسی را دید، نشسته. نیم پله را ندید و سکندری خورد تو حیاط. عیسی تکیه داده به دیوار، پاها دراز و دور از هم، سرش بی حال روی شانه افتاده بود، پیراهن پاره و دست و روی غرق خون. جیغ کشید.
عیسی چشمش را باز کرد و گفت «خفه شو.»
شیدا جلوِ دهانش را گرفت. «این ها کی بودند جلوِ در؟ چرا...»