نقد و بررسی بی باد، بی پارو فریبا وفی انتشارات چشمه

بی باد، بی پارو فریبا وفی انتشارات چشمه

یکی همین پرینوش. شوهرش دستش را تا  آرنج توی گونی برنج می کرده بلکه شماره تلفنی، کاغذی چیزی پیدا کند. «انگار مأمور کشف مواد مخدر بود. می خواست کنترلم کنه اما فقط بدوی ترین شکلش رو بلد بود. هیچ وقت نفهمید چه کار می کنم یا توی سرم چی می گذره. اگه می خواست، خیلی ساده بهش می گفتم. چشمش فقط دنبال دست ها و پاهام بود که ببینه کجا می رم، چی کار می کنم.» نگار وقتی برگشت ایران، داستان ها را برای حمید تعریف کرد. همه اش را یک جا نه؛ گاه گاهی لابه لای حرفی، بحثی، وقت آشپزی یا وقتی با هم قدم می زدند. گاهی داستان در همان لحظه ی گفتن، خراب می شد. دیگر داستان نبود، حرف بی ربطی بود که نمی دانست پرینوش چه طور سروتهش را هم آورده بود. بعضی  داستان ها را می شد همان جور که شنیده بود تعریف کند. بعضی  ها را از بیخ نگفت. سانسورشان کرد؛ مثل خیلی از داستان های عشقی یا ماجراهای خصوصی دوستان دیگرش که به حمید نمی گفت. پرینوش به او اعتماد کرده بود. «قلبت مثل قلب زرافه بزرگه، هنوز نمی شناسمت، اما گوشای فیل رو داری.» نگار خندیده بود و جوری نشسته بود که هم خوب گوش بدهد هم خیابان را ببیند. یک ردیف گل و گیاه، ایوان هتل را از پیاده رو جدا می کرد. هوا آفتابی و گرم بود. گاهی نزدیک غروب، باران می زد اما زود بند می آمد. با نزدیک شدن شب، چراغ های دانسینگ آن طرف خیابان شروع می کرد به چشمک زدن و سالن زیبایی روبه رو که در طول روز کله ی زن های موطلایی از پنجره اش پیدا بود، درش را می بست. سفر خواهر پرینوش به ترکیه عقب افتاده بود.